lunes, abril 28, 2008

Gax, en los papeles!!!!!!

Estoy muy orgullosa de poderos presentar la primera entrevista (y pequeña, seguro que no es la última) de una persona muy importante para mi, mi amiga Gax.

Anteriormente ya os he hablado de ella (pulsad aquí sino os acordáis) y ella también publica sus cositas. Podéis acceder a su último artículo pulsando aquí.



PD: Estás muy guapa en la foto!!!

jueves, abril 24, 2008

Ya es oficial!!!

Dedicado a la niña traviesa y caprichosa que llevo dentro.

Llevo varios meses esquivando esta tentación, siguiendo la bajada de los precios, las opiniones de mis compañeros y escabulléndome en casa de amigos para echar una partida...ayer la niña que llevo dentro pudo más que mi mente.... caí en la tentación....ME COMPRÉ LA WII!!!!!!!!!!!!!!

Estoy encantada por la compra, en cuanto pude la enchufé para jugarme unas partidas al Wii Sport, de momento el único juego que tengo. Espero sacarle más partido si es que algún alma caritativa y generosa, le viene a bien regalarme el "Wii Fit", verdad?



Reinosa...qué bonita eres!!!!!




Pues este fin de semana tocó turismo rural. Así que nos escapamos en comandita hacía Santander el viernes por la tarde, para perdernos en un pequeño pueblo cercano a Reinosa.

Después de que la "avanzadilla" llegará al punto de encuentro, nos dispusimos a coger los coches rumbo Burgos, que sería nuestra siguiente parada. La parada fue breve sólo las provisiones necesarias para un par de días.

Cerca de las nueve de la noche arribamos a destino, Matarrepudio. A pesar del mal sonante nombre, es un pueblo tranquilo y acogedor. La casa tenía un encanto especial, a pesar de estar reformada para adecuarla a las comodidades de este siglo, el buen gusto de la propietaria mantiene la esencia de la casa de labor que fue antaño.

Entre risas, cánticos (alguno más afinado que otro...pero como ya llovía no se notó demasiado),
alguna sesión de cine de nuestro "alcalde" favorito, alguna excursión a los monumentos históricos y parajes más cercanos(la foto que encabeza el post es del nacimiento del río Ebro en Fontibre) ...se nos pasó escapó el fin de semana como arena entre los dedos.

En breve colgaré las fotos en mi espacio personal. Con morriña desde el lunes....CHICOS, CUANDO REPETIMOS?!!!!!!

martes, abril 15, 2008

En solo 5 semanas!!!!!!!!!!!

Dedicado a mi "cebollita"


Como casi todos los días a esa hora, el pasado lunes por la noche estaba viendo el programa de "El Hormiguero", por si alguno no lo ha visto es muy original en los contenidos, pero este día lo que me llamó la atención fue cuando Ajenjo y Cigarro (Juán y Damián), en su sección "El Kiosko" mostraron la siguiente imagen:

La mejora salta a la vista...jejeje eso si no llega al summun de otros "adonis" más televisivos. Lo que tiene mérito es que lo haya conseguido en solo 5 semanas!!!!

Una revista dedicada al público masculino, lanzó el reto de que cualquier persona puede ponerse en forma en 3 meses bajo la tutela del entrenador personal Juan Rallo, a la cuál se presentó voluntario Pablo Motos .

Es interesante puesto que la revista , en su versión digital, pone a disposición del lector las tablas de ejercicios seguidas por le televisivo presentador y los comentarios del entrenador sobre la evolución del alumno. Os dejo la información aquí.

¿Alguno se suma al reto?


Momentos Culturales II: "Un acto cheo de honra, de pobo, de rebeldía"

Hace unos días os anuncié que estaba organizando un amigo mio en Padrón un evento para conmemorar los 50 años de la coronación poética de Ramón Cabanillas el pasado 12 de Marzo.

Hoy he recibido un correo de Keltoi dónde me ha hecho un resumen de lo acontecido (eso si en gallego...pero es fácil,eh?)y a continuación os lo copiaré. A parte os dejo la reseña en prensa os la dejo aquí.





Un acto cheo de honra, de pobo, de rebeldía:

As Redes Escarlata, son algo e non son nada: Unha rede de xente con sensibilidades diversas, con momentos de lucidez e con moita galvana. Pero en actos como o de Padrón, ponse de manifesto a eclosión do pobo galego, e as Redes Escarlata sabén manterse ao nivel que esixen as circunstancias.

Cumpríase o cincuenta aniversario da coroación de Ramón Cabanillas (Da Terra Asoballada) como Poeta da Raza, como lle alcumara Antón Villar Ponte en 1918, título do que non gustou nunca pero que no 1958, velliño e soportando unha enfermidade que o enterraría, aceptou ainda que tirou a coroa nada máis serlle encomendada. Pero o acto non tiña nada de casual, ...ou si. Aquel día de Pascua de 1958, Camilo Agrasar, profesor da Universidade Compostelana, tiña previsto realizar unha ofrenda a Ramón Cabanillas, e de paso homenaxear a Raza. Algo que, supoño, ao réxime franquista, ainda en plenitude, non desgostaría de primeiras. Pero Camilo Agrasar non pudo asistir finalmente e apareceu por alí o Mestre, don Ramón Otero Pedrayo que improvisando un discurso de máis de media hora soubo coma ninguén homenaxear non só a Cabanillas, senón a Rosalía, a Curros Enríquez (había poucos días que se cumprira o 50 cabodano do seu falecemento) e ao conxunto do Galeguismo. Foi unha ofrenda e unha homenaxe ao Pobo Galego a través da memoria dos seus poetas.

Don Ramón Otero Pedrayo soubo conxugar un acto que podía tranquilamente pasar desapercebido a defensa da historia e da cultura galegas e homenaxear a todo aquilo que o réxime non toleraba. Foi un acto preo de referentes ao propio, unha defensa da dignidade do pobo, feito precisamente en Galego, nun intre no que se arriscaba a ser censurado, desposuído da súa cátedra na Universidade e probabelmente multado. Constanos, e así nolo ensinou Xosé Luís Méndez Ferrin (presente no acto do 1958 con apenas 20 anos), que o Mestre, Otero Pedrayo, tivo máis dun problema co réxime antes e despois do acto. Pero non calou. Nas súas palabras encetou unha revolución cultural pausada, con tímidos resortes, pero inapelábel, que deu lugar a un renacer (tan só cultural, todo hai que dicilo) da lingua e da cultura Galega a pesar de Franco.

O acto do sábado en Padrón valeunos a memoria: Non era a Páscua en Padrón, non tiñamos o Espolón cheo de xente, como naquel día hai cincuenta anos, pero foi igualmente emotivo. Non puidden evitar que se me puxese a pel de galiña ao facermos a ofrenda floral a Rosalía diante da maxestosa estatua que Francisco Asorey lle adicou hai cen anos. Nin puiden evitar que unha bagoíña caíse cando X. Antón Laxe tocou o himno galego mentres os douscentos asistentes marmurabamos as oito estrofas de "Os Pinos", cada un ao seu ritmo, cada un na súa voz, como se fosemos o "escuro arume harpado" lenemente ondeando con "monótono fungar". Mesmo non faltou a choiva, unhas pingotas mansiñas escorregando por entre as follas dos pradairos do Espolón que semellaban integrar a paisaxe, co Sar detrás, facendo máis grises e máis altas as pedras do Convento do Carme ou o "pedrón", ara Romana que disque serviu de ancoraxe para a chalana de pedra que trasladou ao Santiago a Galiza.

Unha hora despois e co acompañamento de pasados, presentes e futuros lembramos aos poetas, ao bardo dos Agraristas (Ramón Cabanillas), a Rosalía, a Curros Enríquez. Teño que confesar que me sentín unha miguiña apabullado por estar lendo algo meu na terra onde a Poeta da Nación, da Matria (tiña que ser muller), compuña as bases do que somos hoxe. Sentir a Rosalía perto: A Señora (a Santa, NON, a Santa NON, que dicía Angueira, condutor do acto), a voz do Romantismo Occidental, que recoñecen en Cambridge e en Harvard, mentres a literatura española e a galega seguen a chamarlle chorona, santa, enferma... Ver a Rosalía e mesturarse coa Terra: "Miña Terra, miña terra, terra onde m'eu criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que prantei" Foi do máis emocionante que vivín como poeta, como modesto criador de espantos. Verse acompañado de Aurora Vidal, neta do propio Cabanillas e tamén presente no acto de 1958, cando contaba con 23 anos, de Anxo Angueira, criador da Pensa nao, director do acto e un dos mellores coñecedores da Literatura Galega, de Paco Fernández Rei, Académico da Língua, de Isaac, de Xabier, de Elvira e Santos, de Vili, de Iago, de tantos que conformamos as Redes Escarlata e que somos un todo e non somos nada, pero ainda nos queda a rebeldía...

Keltoi. 14/04/2008

lunes, abril 14, 2008

Notición: Mi tesoro es ingeniero!!!!!!!!

Te ha costado horas y horas de sueño, muchos ensayos, mucha investigación, una gran labor de tradución y redacción...pero al final todo tiene su recompensa.


Enhorabuena mi chikitín !!!!!!!!!!!!

Wall*E

Os dejo con el trailer de la nueva peli de PIXAR... -_^

viernes, abril 11, 2008

Momentos Culturales


Ya hacía mucho que no dedicaba un post cultural, pero hablando con mi amigo Keltoi me lo ha puesto en bandeja.

Keltoi, a parte de un gran amigo, es de lo más polifacético y ayer entre las buenas nuevas que me comentó, me comentó que estaba inmerso en la organización de un certamen de poesía.

A la mayoría que leéis mi blog os queda un poco retirado, puesto que se celebra en el auditorio de Padrón (A Coruña), pero para alguno es su residencia habitual y para otros es como su segunda casa ...XD.

Espero que los que puedan saquen tiempo para ir, os dejo aquí el resto de la información.

jueves, abril 10, 2008

Multas


Hace unos días me multaron...mi primera multa "chispas" son una pequeña mancha en mis impolutos 10 años de carnet. ¿Cuál fue el motivo? Nada grave aparcar en una parada de taxis.
Sinceramente sabía que estaba cometiendo una infracción, pero siendo fin de semana y las horas más tempranas de las noches confié en que no me denunciaran.

Tuve mala suerte y si había policía municipal para que me denunciaran. De lo que me quejo no es que me pusieran la multa, que me la merecía, sino del precio de la misma(el total asciende a unos 300€)

Por mucho descuento que hagan por pronto pago (te hacen un 30% si lo abonas en los siguientes 30 días naturales de la denuncia), a mi entender es abusiva. Cierto es que las multas están para dar "ejemplo" y castigar al infractor, pero vamos lo que me queda de moraleja de todo esto es:

* Nunca confiar en que no te van a poner una multa
* Las arcas municipales de la Comunidad de Madrid gozan de buena salud a juzgar por las multas que ponen.

Menos mal que no soy la única que tiene este tipo de problemas....si queréis averiguar más pulsad aquí.

viernes, abril 04, 2008

Por fin es viernes!!!!

Dedicado a mi adicción

Es viernes!!!!! El principio de tantos planes que fatiga solo de pensarlos...XD

Os dejo esta canción para que empecéis a cargar la pilas.



PD: Lo siento, pero últimamente estoy muy musical... ¿será la primavera? -_^